˙·٠•● Haftada Bir ●•٠·˙

Yüzü kapalı halleriyle bir kadının kadın olması hasebiyle en fazla olan bir kadın.

Ardını dönmüş Sessiz Sedasız.

Kendinden alınanlara isyanda.

Dışında Yalan kahkahalardan bir suret, İçinde aşktan kan ağlayan bir Velet…

Çok Garip işte ya…

Çok Seversin Bir Yaratılmışı. O Kendini senden alır. Öyle Böyle en nihayetinde, çünkü çok sevmişsindir. Ve O bunu Çok iyi bilmektedir.

Çok seversin Birini O gitmiş olsa bile hep Onu beklersin Yine sadece Onu istersin O seni kimsesiz bırakmış olsa bile. Her duana ortak eder. Her hayrın vesilesi farz edersin. O bütün kainat seni bırakacak derken Kainatı haklı çıkaran olsa bile Sen yine Onu seversin. Ve ne olursa olsun yine de seversin.

Çok seversin birini çoktur her şey çok fazla.

Çok seversin birini O kadar seversin ki İsyan edemezsin Seni Kolsuz Kanatsız bıraktığına. Sesin diline düşmeyi bilmez içinde düğümlenirsinde ses etmeyi beceremezsin.

Çok gariptir bu dünya gerçekten sevmemelisin. Gerçekten seversen eğer herkesten farklıdır bu dünya…

Çok Gariptir Bu dünya…

Sevmemelisin. Düşmemeli bir ceylanın gözleri kendinden kaçak gözlerinin içine. Bakmamalı sana. Bakmamalısın O’na Unutursun uyumayı, Konuşmayı Gülmeyi ne ki ağlaya ağlaya ağlamayı da unutursun zamanı geldiğinde. Gözlerin kurur adım adım ruhun eşlik eder hakeza. Kurak topraklardır bastığın zemin.

Asla kavuşamayacağım Sana. Hiç gelmeyeceksin Bana. Hiç gelemeyeceğim Sana. Yandım Bittim İçim Kan Revan. Köz Kül Kalmadı bağrımda Sonsuz Bir Hüsran…

Haftada Bir Kimsesini Özlem krizlerinde…


Haftaya Buluşmak temennisiyle


Selametle…



Ali 2o1o

Koraline in Wonderland : Hay Allah sadece bu muydu Aslında oldukça kırgın buruk girdiğim sinema salonunda Alice in wonderland'i izlemeye koyuldum. Asıl birlikte izlemem gerekenin yanımdaki kocaman boşluğu ile birlikte. Tim Burton'ı takip edenleriniz varsa bilirsiniz adamın Rüya çizdiği esnada aslında Kabus tohumlarını ortalığa savurduğunu. Ama Alice in Wonderland öylemiydi asla değil. O kadar da beklenti ile gitmişim ki. Hepsi boşa çıktı resmen. Bu kadar güzel malzeme hele bu kadar deli bir adamın elinde harika harmanlanır diye düşünürken kocaman bir düş kırıklığı idi. Alelacele bağlanmış finali, Aşırı derecede çocuksu dokusu. Hikayenin özütünün üstten anlatılması, Filmdeki, Alis’in ruhsuzluğu donukluğu, her şeyi ile bayağı bir film olmuş olmadı.

Koraline ve gizli dünyadan bahsedeyim imkan ve şartların olgun olduğu arada bu hafta izledim. Neil Gaiman'ın mükemmel romanı Laika presents tarafından animasyon olarak sinemaya uyarlanmış çok da güzel olmuş. Zaten roman harika, düş, hayal, fantezi aleminin tepelerindeki adam Neil Gaiman'ın elinden çıkmış. Filmin uyarlaması da kaliteliydi. Romandaki hissi yaşadım desem yeridir. Bir çocuk için eşsiz bir hayal alemi olan gizli dünya bir yetişkinin boğazını sıkacak raddede gerilim dolu. Düğmelerle dolu bir dünya aslında bütün hikaye dejavu yaşatmış bir kara kediden ibaret. Bir bez bebek vardı ki tırnak yedirtir. Edinebilirseniz izleyin derim. Hatta kitabını okumanızda da ekstra kallavi fayda var.

Neil Gaiman Yazmışken Sandman'in babasının son romanı Mezarlık kitabı'nı okumak için fırsat kolluyorum desem yeridir. Hiçbir fantezi yazarından Neil Gaiman’dan aldığım eşsiz tadı okuyamıyorum. Hele bir Sandman serisi var ki bilen bilir. Ancak deli bir adam bu kadar iyi bir mizansen oluşturmaya yetkin olabilir.

Facebook çok garip bir alem az kaldı yakında otomatik sistemle Doğum günü kutlama sistemi de olur. Hazır kalıp bir yazı ile listenizdeki bütün arkadaşlarınızın gönlünü alabilirsiniz. Bilmem ne kadar var olmaması gereken bir ilişkiler sisteminin hakim olduğu dünyada yaşadığımızın farkında mısınız. Hele çok sinir oluyorum her şeylerini facebook gibi sosyal paylaşım ağlarında paylaşanlara. Sinir oluyorum da ben de hala Facebook kullanıyorum.

İki şarkı paylaşayım istedim Biri İnce Sazın eşsiz solisti Hemşehrim. Kadife sesli Melihat Gülses. Handan ablam paylaşmış araklayayım. Blog radyosu bozukmuş Portishead - Magic Doors Çalmıyormuş sayfanın diplerindeymiş Napalım biz de en tepeye aldık.

Kainatta gerçekten birbirini seven bir çiftin birbirine seni seviyorum demesi, Zannımca kainatta bir şeylerin yer değiştirmesi. İçerde bir şeylerin titreşmesi. Zamanın dişlilerinin bir süreliğine tersine ilerlemesi. Dünyanın döndüğü tarafın istikametin tersine dönmeyi istemesi, Mukabil Yaradan’ın yarattıklarına şefkatinin O’nun isteğinin önüne geçmesi, set çekmesi.

Seni yazayım da nasıl yazayım. Alnına düşen perçemlerini, o perçemlerin her alına düştüğünde içime bir hançerin saplandığını, yetmeyip göğsümdeki hançerin depreştirilmesinden ibaret oluşunu.

Boynunun sadece bana ait taraflarını. Sarılırken ruhumun dolanıp ta gözlerimi kapadığını, boynumun ve dahi ruhumun senden taraf yanlarını, Güneşe bakışını, Allah’a Şükredişini, konu ben iken sesinin titreyişini, konu sen iken içimin yerinde duramayışını, kalbime konan bin bir ahenk rengarenk kuşları, lalelerin vakitsiz açışlarını, bir şehrin kalbi kırık hallerini, Bir vapurda elimdeki simiti paylaştığım martıyı. Mutluluğu mu yazmalıyım en fazla sen gelince. Senin bana fazla geldiğin vakitlerimi yazmalıyım. Kör gecenin sabahını bekleyen benden mi dem vursam, Senin taşacak derecede kocamanlığını mı dile beyan getirsem. Sırra ortak etmemeliyim dilimi kelamımı, sen dememeli dilim içim zaten sen diye zikir halindeyken.

En fazla konuştuğunu sevdiğimi mi yazmalıyım. Yoksa aslen hiçbir şeyin bunca anlamlı olmadığı susuşlarını mı dile getireyim. Seni Onaylıyorum. Bir erkeğe yakışacak derecede bir aşk’la onanıyorsun bir ben tarafından. Güzellik söylenmeli dile getirilmeli, Onaylamalıyım. Koca kainatta hiçbir erkeğin hiçbir kadını bu denli sevmediği vasfiyetle senin yokluğunun oluşturduğu Varlığını Onaylıyorum. Zannımca bu üç günlük dünya yolunda bir hak yazılmışsa alnına yazılan hakkın aşk kısmında ben varım. Bir hakkın varsa o hakkın aşk payendesini zapteden ben olmaktayım.

Nasıl söz nice bir kelam eyleyeyim. Hangi kelimeyi hangi kelimenin arkasına bağlayıp Ne kadar bir Cümle kurayım seni anlatmak için.

Hey Hat Kuyu derin mi derin Ya Hak Bana da bir Kapı bana da bir pencere Yusuf'u nasıl sardıysa Kuyu. Nasıl bir cennet bahçesine döndüyse O Kuyu. Nuhu Nasıl boğmadıysa o fırtına. Eyyüb'e Nasıl Sabır İhsan ettiysen Bedenini kapladığında böcekler, Karıncalar Süleyman hakkında konuşurken neydi ise Süleyman'ın zihnindeki. Bana da Ya Hak Bana da Tahammül Tahayyülü Nasip Eyle.. İsa'yı Nasıl yıktıysa en yakınında ki. İkra Lafzında Muhammed Nasıl titrediyse, O titremeye.Nasıl tahakküm getirdiyse Bana da Ya Hak bana da SABIR nasip Vaveyla İhsan eyle. Ben kim ki bu isimler arasında anılacak bir isim. Ama Ya Rab Bende kulum nihayetinde Kapındayım Beklemekteyim. Bana da Hayır Kapılarını nasip eyle ...


Bakma Leyla Ben Esma Yolunda. Sen uğruna Mecnun olmuşum Ne yazar. Ne ki Mecnun olmak yeter mi ki sen uğruna?

Bakma Leyla Ben Sen yolunda Esma yolculuğunda Seni Yaradan’a Aşık. İçime bu aşkı salana sevdalı …


Bu Alem de varsa bir mucize Aşktır…

Taşıyorken Yazmak gerekti...


Haftada Bir Nevrotik krizlerle rutin rotasında devam etmekte…



Selametle…


Ali 2o1o

Üzülme!

Üzülebiliyorsan bir kalbin var demektir. Kalpsizler üzül(e)mezler ki. Ne mutlu sana ki, üzülebiliyorsun. Dokunan var demek ki kalbine. Ya dokunulmasaydı kalbine. Ya hüznün gönül toprağını karmasına izin verilmeseydi. Demek ki gözden çıkarılmadın. Demek ki sen hâlâ bir umut tarlasısın.

Üzülme!

Üzülüyorsan, Biri var ki cılız varlığını düştüğü çamurdan kaldırmak istiyor. Onun için dokunuyor kalbine. Kıymetini bil ki, üzmeye değer görüyor seni. Hüzünlerin kalbinin toprağını allak bullak ediyorsa, sen ekilmeye layık bir topraksın demektir. Kaygıların vuruşuyla tuz buz oluyorsa taş katılığında büyüttüğün güvencelerin, yarılan göğsüne umut fidanları dikiliyor demektir.

Üzülme!

Yüzün yerde geziyorsan, ellerin boynuna sarılı ise, içini ısıtacak haberlerin mürekkebi damlıyor olmalı ömrünün defterine. Kar yağıyorsa güvendiğin dağlara, yarının ovalarında rengârenk çiçeklerin olacak demektir. Hırçın fırtınalar sarsıyorsa sevinçlerinin zirvesini, rüzgârlar dövüyorsa umudunun yamaçlarını, bir yüce dağsın sen demek ki, az bekle, eteğinden serin pınarlar akmaya başlayacak demek ki...

Üzülme!

Üzülüyorsan, şımaramazsın. Kibrin kirli tuzağına düşemezsin. Kendini beğenmişliğin çamuruna dolaşmaz ayakların. Uzak geçersin isyanlı yollardan. Heveslerinin ardı sıra düşüp nisyan uçurumlarının başına sürüklenmezsin. Seni Biri yakınlığına çağırıyor demek ki... Gözden çıkarmamış olmalı seni.

Üzülme!

Üzülüyorsan, bir kutlu teselli kapısının önünde bekletiliyorsun demektir. Gözlerini kaldır vefasız dünyanın eşiğinden. Gönlünün elinden çıkar sebeplerin boş avuntularını. Umudunu kes sahte doymalardan. Yüreğini küstür coşkulardan. Kapı açıldı açılıyor demektir.

Üzülme!

Üzülüyorsan, kaybedeceğin bir şeyler var demek ki... Kaybedeceği bir şeyi olanlar çoktan kazanmışlardır. Eline geçmeyenleri saymakla tüketme nefesini, elindekileri saymaya başla. Hepsini saysan bile, nefesini saymaya nefesin yetmeyecek demektir. Bak işte zenginsin.

Üzülme!

Seni bir "İşiten" var. Seni senin kendini bile sevmenden önce O sevdi seni. Senin kendini bile bilmediğin unutuş kuyularından çekip çıkardı seni. Çektiğin acılara habire meşgul çalan telefonlar gibi kör ve sağır değil O. Yüreğinin her yangınına O yetişiyor. Ayrılıklarına ve sıkıntılarına metal soğukluğundaki plazalar gibi umursamaz değil O. Yitirdiklerinin hepsini sana iade edeceğine söz veriyor. Sevdalarına ve özlemlerine çok seçenekli sınav kâğıtları gibi tatsız ve tuzsuz formüller sunmuyor. Seni herkesten çok anlıyor, seni senin kendini düşündüğünden çok düşünüyor. Gözyaşlarınla imzalayasın istiyor yakarışlarını. Bir ebedî çerçevenin içinde, gösterişsiz bir kullukla fotoğraflamak istiyor seni. Dağılıp giden ömür kırıntılarının arasından sıcacık bir kardelen ümidi devşiresin istiyor. Keyfinin çatlak kabuklarının arasından sonsuz teselli pınarları akıtmak istiyor.

Üzülme!

Varlığının tenine çiziktir her hüzün. Varlığından haber verir üzüntün. Hatırlar mısın, bir zamanlar hatırlanmaya değer bir şey bile değildin? Hiç umursanmadan çöpe atılabilecek kirli bir su iken sen, yüzüne bir tek O baktı. Kimselerin arayıp sormadığı, önemseyip adını bir kenara yazmadığı o günlerde, senin adını ilk O andı. Hatırını bildi. Seni yanına aldı. Hep yanında oldu. Sen seni unutup da başını yastığa koyduğunda bile, seni her defasında sabaha çıkardı. Sen Onu defalarca unuttun ama O seni asla unutmadı.

Üzülme!

O'nun en sevdiği kulu da yalnız kaldı. Taşlandı. Sürüldü. Yaralandı. Aç susuz kaldı. Yuvasına uzaktan gözleri yaşlar içinde baktı. Mağarada yapayalnız ve korunmasızdı. Senin gibi üzülen yol arkadaşına sonsuz müjdeler veren tebessümüyle fısıldadı: "Lâ tahzen, innAllahe meânâ."

Üzülme!

Kaldır yüzünü yerden. Omuzlarından sarsıp kendine getirmek istiyor seni Sevgili. "Rabbin sana küsmedi ki..." Gözlerinin içine içine bak sevdiklerinin. "Rabbin seni unutup yalnız bırakmadı ki..."


Senai Demirci

Ömrü boyunca hiç üzülmemesini istediğim biri için geldi bu haftaki yazımız hem bu alıntı hem papatyalar O'nun için gelsin. Sadece

Bu hafta yine bir alıntı yazı ile devam ediyoruz. Senai Demirci'nin çok sevdiğim yazısı aynı zamanda çok sevdiğim birinin önerisi ile.

Bu haftanın şarkısı Yeşim Salkım'dan Gelsin Son bir sigara içelim Öyle git gideceksen...

Çok eski bir hatırlayış. Aslında asla unutmayış...

Haftada Bir Haftaya Kısmet'se Tekrar Burada


Selametle


Ali 2o1o

Bahar Geldi...

Ah-Tamara'dan Çaldıklarım...

Haftada Bir Haftaya Tekrar Burada...


Serserinin deyimiyle Selametle...


Ali 2o1o

AforizMasal’a Adım adım…

Hayal alemi asıl yaşadığım. Hayallerle ölmek Hayallerle dirilmek ama asla Hayalleri öldürememek…

Bir sesin bir gölün dibine düşmesi. Bir çift gözün bir kırık kalbe dokunması…

Hala çok güzel onca şey yokken yitikliklerdeyken Hayal kurmak.

Yıllar önceki arkadaşım evlenmiş dizlerine yetişmiş boyda henüz 7 yaşında da bir oğlu var. Vay be yaşlanıyoruz…

Bazen yasaklara çok kızıyorum. Bazen ise neden bu kadar az yasak var diye kızıp sinirleniyorum.

İnsanoğlu bir garip alem. Koca güruh sürü psikolojisinin sınırını asla aşmıyor şaşırtıcı…

Hakikatin ne olduğuna dair hiçbir fikrim yok…

Alice in Loserland…

Dinle Ney^den Yüzlerce yıl önce nasıl şikayet ediyorsa ayrılıkları. Bir gözden mahrum, bir dünyadan yoksun olmayı. Bugün aynı şikayetini dile getiriyor. Yüzlerce yıl öncesine bağdaş kurmuş şekilde…

Bir kargo aldım bu hafta içinde bir anne şefkati bir sevgilinin gülücüğü, yüzyıllık özlemin hasreti. Ne bulunmuşsa konulmuş. Teşekkür ederim tesellimdir. Teselliler Kitabı. Yazın dünyanın en güzel yazısı yazmışsın yazılacak olanı…

Bahar geldi. Şiddetli başağrıları...

Haftada Bir Haftaya İnşaAllah tekrar burada…

Aliş’in deyimiyle

Selametle…

Mart 2o1o

Kaç gündür Şükürlerin Şükrünü ediyorum. Ama asla yetemiyor. Yetmiyorum. Yettim inancına kanaat getiremiyorum. Bu sabah yine sırf şükrüne uyandım Ey beni Yaradan. Benim bu dünyada olmamı isteyen. Herhangi hiçbirşey iken bana beden kıyafetini giydiren. Hayatı bana layık gören. Soyunuyorum gaflet bahçelerinin uyku ikliminden. Çok şükür ki ismin çağlar çağlar aşıp yedi kat arzı dolaşıp benim kulaklarıma dokunuyor. Uyanıyorsam İsminden.

Gecenin isli perdesinin altına gizlenip te benden ayrılmış ruhumun üzerine bulaşmış gri ve siyah tondaki tüm renkleri tek tek atıyorum. Miskinlik adlı hayal aleminden gerçek adlı ritüelin hayalmiş gibi duran ama en gerçek diyarların yolculuğuna çıkıyorum. Ben beni en fazla senin huzuruna durduğumda buluyorum. Rengarenk oluyorum adım adım. Beni asla yalnız bırakmayan beni huzuruna çağırıyor. Hiçbirşeye böylesine koşar adım gitmiyorum. Ses ki o ses Bir arguvan bir lalezar. Ah ki eyvah ah ki ahuzar. Hem renk hem koku mahiyetinde. Hissediyorum içimi nasıl kanatlandırdığını uzanırsam dokunacakmışım gibi.

Ses koca dünyayı turluyor. Ses beynimde yankılanıyor. Kalbim kapakçıklarının ardında her kapakçığın birbirine vuruşunda tekrar tekrar can buluyor kan pompalıyor cismani bedenime. Aynı ses içten dışa dıştan içe yankı yapıyor. Kulaklarım değil duymama sebebiyet, olsa olsa göğüs kafesime dolaşıyor da ben nefes diye içime çekiyorum o sesi. Ve ben ilerliyorum manevi iklimin huşu bekçiliğine. Beklemenin en güzeli o kapıda durmak. Ancak o kapıdan temmenidar kalmak. Az da olsa nasiplenmeye belki. O sonsuz dergaha böylesi bir günahkarın kabul edilmesini umut eylemek.

Ağzımı açsam belki ışıklarım yayılacak ayak basılan bütün topraklara. Ne ağzımı nede gözlerimi açabiliyorum. Ve ben bunu yazmaya cesaret edemiyorum.

Sabah namazının abdest halinde. Aklım kaçacak yer arıyor. Zihnim öylesi bir bulanıklıktaki kör olmaya meyilli. Ruhum hadi çek git aradan diyor. Aklım bulanık ama kör ve gitmeye meyilli. Göğsüme sığmıyor hissiyat aleminin sonsuz şehirlerindeki kalbim. Sığdıramıyorum içime bu sevgi fazla bilmekteyim. Bu sevgiyi sevmeye kanaat getiremiyorum yine en fazla yoksun olduğum şey bu adını koyamadığım sevgi oluyor. Sadece düşmeden düşürmeden yazmam gereken gerçek aşkı yazarken korkuyorum. Yazmaya yelteniyor ama gel gör ki Yazmaya da yetemiyorum. Şahit ki şahitlik yapıp şehadet getirebilecek herşey, bedenime düşen o su damlası ile mahşer kalabalığının ortasında yapayalnız kalıyorum. Başımın ağrısına şükür dişime dilime her zerreme şükür. Öylesine beklenmedik anda öylesine umut dağlarımın iplerinin koptuğu bir anda. Öyle bir hikaye duydumki şükretmemek umut etmemek elde değil ayakta değil hele benimle hiç değil. Şükür…

Veterinerlik fakültesinde okuyan bir arkadaşım var karşılaştık birkaç muhabbet salaş bir kahve de bir iki çay ve ardından abi başımdan garip bir olay geçti anlatayım dedi ;

- Bugün bize ötanazi için bir inek göndermişlerdi. Hayvanın arka ayakları tamamen felçli denmişti. Hoca da ilacı verelim öldürelim dedi. Ama ben hocam fırsat bu fırsat Hayvanın üzerinde birkaç ameliyat uygulaması yapalım dedim kısırlaştırma gibi işlemler bilirsin. Evet dedim hikayeyi merakla dinliyorum.

Hocamız kabul etti bende arka ayaklarından birine anestezi için enjektörü sapladığımda hayvan tepki verdi. Aynı zamanda bu olaya o ateist hocamız da şahit oluyor. Dur dur dedi evladım bu felç değil en azından kurtulabilme umudu yüksek. Ve biz normalde ötanazi için gelen hayvanları hemen ilaçlayarak öldürüyoruz bekletmeyiz dedi.

- Ve şimdi O hayvanı tedaviye aldık iyileşme gösteriyor…


Yücesin yücelerden yücesin. Yüce öyle bir kelime ki Yüceliğini ifade edemeyecek kadar aciz. Yücesin Allah’ım. Büyüksün Ey Rabbim ben ki ismini andığımda Büyüklüğünden korkup titreyen. Büyüklük vasfını doldurmaya yetemeyecek bir kelime işte büyük…

Ağızsız dilsiz hayvana yaşamını ikinci kez bağışlayan. Ağzı olanlara ağızsız bir varlığa nasıl hayat kapısını açtığını gösteren. Kapındayım dilim damağım tutuk dilenirsem RABBİM’den dilenirim… Sessiz sedasız dileniyorum kimseden isteyemeyeceklerimi. Kimsenin yüzüne dillendiremeyeceklerimi…

Haftada Bir Bin Şükür ile devam etmekte…

Selametle


Ali 2o1o

YUSUF’UN DUASI: RABBİM BANA İSTEMEMEYİ İSTEYEBİLMEYİ NASİB ET

Züleyha, gecesinin güzelliğini sererken Yusuf’un gözlerinin önüne, Yusuf da insandı. istek, insanın zaafıydı. Ama: Rabbim, bana istememeyi isteyebilmeyi nasib et.

Her şeyin kalpte başlayıp kalpte bittiği mevsimde, her şeyin kalpteki rengine göre isim aldığı yerde Yusuf bu duasındaydı. Ve Yusuf biraz da bu dua ile, bu duayı edebilmiş olma yürekliliğiyle peygamberdi: Rabbim, bana istememeyi isteyebilmeyi nasib et.

Değil mi ki ilk bakışta Züleyha Yusuf’a ötelerden gelen bir ses, bir cennet çiçeği gibi, susuzluğunun farkında bile olmayan çöl toprağına inen bir yağmur defteri.

Züleyha sılaya davet, ilk bakışta.

Çünkü nefis sonsuzluğu vaad ederek yanıltıyor,

Şeytan; hayrı hayr, şerri şer göremeyeni, eşyanın hakikatine inemeyeni,

ilk bakışta mavera

ile kandırıyor.

Vaad: Ezel sevinci, ebed muştusu,

vera, ilk bakışta.

Züleyha: Ezel, ebed, mavera, ilk bakışta.

Yasak bahçe, memnu meyve, zehirli sarmaşık aşeka: Züleyha son bakışta.

Üstelik Züleyha isteyici

Üstelik “Rabbinden bir işaret görmeseydi Yusuf da onu isteyecekti”.

Yusuf’un içinde işaretin gerçekleştirici gücü, Yusuf içinde istememeyi isteyebileceği işareti gördü.

Yüzünü gök katlarına çevirdi de, Rabbim, dedi, kuyunun karanlığında beni yalnız bırakmayan,

karanlığın ve derinliğin korkusunu bir anda aydınlığa, ümitsizliğimi bir anda muştuya çeviren o zaman,

hâlâ koruman altında değil miyim,

suç mu yazdın yoksa alnımdaki yazıya?

Bütün insanlarla birlikte benim de içimde taşıdığım, gizli ya da aşikar olan o meyil,

şimdi daha derin bir kuyuda değil miyim,

ki insan değil miyim?

Sen tutmazsan elimden şüphesiz meyledenlerden olurum.

Düştüğüm kuyudan daha derin ve karanlık bir kuyu değil mi güzeller güzeli Züleyha? Tut elimden yoksa boş yere mi göründü o rüya bana?

Rabbim, dedi, Yusuf, sen bana, kendi isteğimin dışında şu iklimde ve şu odada bulunduğum şu anda, Züleyha’yı istememeyi isteyebilmeyi nasib et. Katından bir esirgeme ver. Değil mi ki isteğe yaklaşınca, istememeyi istemek artık imkansızlaşır. Bu yüzden değil mi Rabbim, senden gelen yasaklar “yapma” ile değil “yaklaşma” emri ile başlar. Yaklaşırsam eğer şu içimdeki doğal olan akışla Züleyha’nın ırmağına, yaklaştıktan sonra “yapmam” diyemem. Üstelik yaklaşırsam eğer yapmamayı da artık dua edemem. Daha kolay olan “yapma” değil “yaklaşma”.

Öyleyse aslolan: “Yaklaşma”. Öyleyse Rabbim, insan yaratılmışlığımın sorumluluğuyla en fazla baş başa kaldığım şu anda, şu odada, sen bana istememeyi isteyebilmeyi nasib et. Beni, insan yaratılmışlığımın en doğal akışını kendine ait olmayandan sakındıracak güçle insan et.

Rabbim, diye, devam etti Yusuf duasına. istemeyi istemek kadar, istememeyi istemek de zor. Biliyorum ki katından bir koruma dökülmezse varlığıma, nefsimin altından kalkamam. Son hızla aşağı doğru ilerleyen bir teknenin içinde yukarı doğru koşarak Bahr-i Umman’ı aşamam. Benim tedbirim senin takdirinden küçüktür.

Böyle dua edince Yusuf, ona Rabbinden bir işaret geldi. Her şeyin kalpte başlayıp kalpte bittiği mevsimde, her şeyin kalpteki rengine göre isim aldığı yerde. Masun ve masum olan Yusuf bu duayı etmiş olabilme yürekliliğiyle peygamberdi. Ve o iffet demekti.

Yûsuf İle Züleyha, Timaş yayınları, İstanbul, 2000, s. 107 - 109

Haftada Bir yoluna bir alıntıyla devam ediyor uzun süredir dem vuruyor ama yazamıyordum nasip bugüne imiş.. Hem Şu sıralar insanların deliler gibi herşeylerini paylaştıkları Facebook'ta da pek pek söyleniyor pek konuşuluyor bu edep kavramına. Bir de çok sevdiğim Hayatımda eşsiz yeri olan yazarlardan biri olan Nazan Bekiroğlu'nun Yusuf İle Züleyha adlı kitabından okuyun istedim...

Son sözümüz kendi Özümüz bir türkümüz Olsun nette bulup pekala dinleyebilirsiniz. Devrim Gürenç söylüyor. Sanki o ayrılığın içinde onu yaşıyormuş gibi titrek bir sesle... Bayramdan Bayrama...


Haftada Bir Haftaya Yine Burada...


Selametle...




Ali 2o1o

Aslında bir gecikmişlik hali yok bilirsiniz Haftada Bir haftada sadece bir kez yazılıyor. Muhtelif sık sık değişen günler de ne var ki bu hafta ne klavye beni sevdi ne ben elime kalemi aldım. Anlamadığım bilmediğim bir ruh haleti içinde bekledim sadece bekledim. Bazen neyi beklediğini beklersin. Bıkmadan beklersin sık sık, Bazen o Yarin kapısında beklersin ışığını söndürsün diye, artık hiçbir şekilde sana ait olmasa da beklersin o kapıda belki ışığını söndürür umuduyla Yarim dediğin ve yüzüne asla söyleyemediklerinin sahibinin kapısında. Bazen belki bir evlat beklersin sıcak eli yılların görmüş olduğu elin içinde erisin de yılların eskittiği eli eritsin diye. Beklersin işte bazen bilmeden. Yazacağımı biliyordum tam yazılması gereken zaman zarfı içinde yazacağımı biliyordum. Nihayet başladım yazmaya ve siz yarın okuyacaksınız. Bunu seviyorum beğenilmek kaygısı yok ya da belli bir zaman kalıbına kendimce sıkıştırılma halim yok benim dünyam işte ben yazıyorum istediğim zaman yazıyorum. Ne fazla ne de eksik yazıyorum. Sadece yazdıklarıma inanıyorum. En azından yazabiliyorum. Yazdıklarımı beğenmek değil bu aksine beğenilme kaygısı duymadan kendince beğenerek yazma hali bu. Bu arada kendimi beğenmek ne haddine Ene demek yakışır mı hiç dilime Koca Yaradan bile kendi Kelamında Biz diye bahsetmişken Kendinden, Ben var mıyım ki?


Haftada Bir Onca yazılacağa rağmen susarak gecikerek en azından Haftada Bir olarak yoluna devam ediyor.

Haftaya Görüşmek Üzere…

Selametle

Ali 2o1o

O Kadar güzel yazmak istiyorum ki okuyanın içine hançer gibi saplanmalı o kelimeler. Çok güzel tarif etmeliyim. Asla dolduramamalı güzel adlı kelime yazacaklarımın ardını. Önüne ya da arkasına kifayet ekletilmemeli. Herhangi bir tabir O’nu tasvir ederken ki güzelliği açıklayamamalı. Açıklanamaz olmalı eşsiz güzelin tabirinin bile eşsiz güzelliği.

Cennetten kovulan ilk insanın bir hatırlayış hali ile tek seferde nüksedip dudaklarına yansıttığı bir isim düşünün. O isim sayesinde yeniden cennete kabul edilen bir cennet sürgünü düşünün. Yusuf’u zındana attıran bir isim olsun ve Yusuf’u sınavların sınavından alıp Mısr’a emir Yapan o İsim olsun. Vahşi’ye bir değil bin ah çektiren Ah ki eyvah dedirten bir isim düşünün. Dervişe yemeyi içmeyi unutturan. İçeriden haykırırken dışarıdan suskunluğa mahkum kılan bir isim olsun. O İsme sahip Olanın edebi ile dünya intizam ve nizamını yitirmesin. Öyle isim ki. Nur’u Ay Nur’u Gül. Can-u Canan. İsmi Azam. Ahmet. Muhammed. Hazreti Muhammed. Hazretin bir ismin başına en güzel yakıştığı hal. Birlikte anıldığı için mutlu olma halinin hali işte Hazret adlı kelimenin durumu bu. Gül vermek istiyorum bütün dünyaya. Kutlu Doğum HAFTASI….

Burası benim ülkem. Her ne kadar bana dair her şeyi benden almış olsa da benim ülkem burası. Kopamıyorum küsüp ayrılamıyorum bu ülkeden. Benim ülkem burası benimle dertleşen beni yalnız hissettiren, yine aynı çeviklikle aynı zamanın aynı dilimi içinde beni dünyanın en kalabalık insanı zannettiren. Sadece benim ülkem gördü gözlerimin içindeki yeşili. Yalnızca benim ülkem baktı gözlerimin içinden ruhuma. Ben sadece bu ülkeye gösterdim yeşil kapılarımın ardındaki sonsuz mor diyarları. Ben adlı mahremiyetimi.

Milyonlarca partikül birbirinden ayrılıyor her sabah bu ülkede belki hüzünlü belki sevinç dolu. Ve her akşam bir araya geliyor benim ülkemde. Belki ayrı, belki bir arada. Burası benim ülkem. Benim ülkem ayırıyor benim ülkem birleştiriyor. Bu ülkede üzülmek yok dünyanın en büyük trajedisini yaşıyor olsanız bile herhangi bir maruzatı yok, çünkü kaldırmışlar üzüntü denilen ikiyüzlü riyakar kelime örtüsünü. Bu ülkeyi kuranlar üzülmeyi yasaklamışlar. Mutsuzlukta yok bu ülkede. Ama olmayan mutsuzluktan, yoksun olan üzüntüden hatta belki kendine gizlediği sevincinden daha büyük hüzün var bu ülkede. Kabullenilmiş hüzün. Sessiz hüzün. Adı gibi samimi hüzün. Kendine kaldığında hissedebildiğin şey adı hüzün olan şey sadece hüzün. Hüznün damarlarıyla da uğraşmışlar bu ülkeyi kuranlar. Ama şunu anlamışlar ki. Bu ülkenin alnına yazılmış hüzün. Ve yeter ki alnına yazılsaymış yaşanmaya mahkum olan şey. Sökülmüyormuş yüzyıllar boyunca. Kocaman bir hazan var bu ülkede. Kendi yaralayan ama o yaraya merhemi sadece kendinde olan bir ülke burası.

Ben bu topraklara bağlanmışım bu topraklar bana kök salmış. Cihangir den o tepeden salıyorum ruhumu bedenimi kendimi. Kendimle ilgili en düşünülecek şey var aklımda en beni düşünüyorum. Hatta burada benim ülkem de birçok zaman beynim varlığı ile ilgili geçerliliğini yitiriyor. Kalbim tedavülde oluyor. Bu kadar basit açıklayamıyorum ama aklım değil kalbim hükmediyor bana ve sadece benim ülkemde bu iki garip organ birbirinden ayrılmayı bu kadar sorgusuz başarabiliyor. Ben benim ülkemdeyken duygumun önüne mantığımı geçiremiyorum. Bundan dolayı seviyorum belki de bu ülkeyi.

Binlerce bahanem var aslında sevmeye bu ülkeyi. Seviyorum ben benim ülkemi. Bu kadar bonkör harcamamalıyım bu sevmek sözcüğünü ama el verip tutamıyorum taşıyor içimdekiler. Hangi durak bu kadar büyük bir mutluluk, hangi zaman bu kadar durdum ve bu kadar kendimde döndüm. Ah Pierre Loti. İçimde o kadar büyük bir savaş var ki bilsen nasılda yorgunum ben bedenimden. Sana dayadığım avuç içimden anla. Sana bulaştırsın toprağına anlatsın hikayemi. Oku beni okuyabilirsin bilmekteyim. Bu yorguna ninni söyle ağızsız dilsiz tepe. Yapayalnızım bu ülkede gözlerim yeşil ve bu ülkenin adı nakış nakış işlenmiş yüreğime İstanbul Benim Ülkem. Sana yazıyorum bu yazıyı İstanbul. Ve sen Ruhunla dinliyorsun. Bunu hissediyorum.

Bu hafta kapanış müziğimiz yok. Benim ülkemi dinleyin, milyonlarca kalbin o ruhun canlanması için nasıl bir ritmik tempoda çarptığını duyacaksınız. Mükemmel evet evet tek kelimeyle eşsiz. Sessizlik ülkemin katıksız sessizliği seni de çok seviyorum. Benim Ülkem


İstanbul…


Haftada Bir Serüvenine devam ediyor.


Haftaya Görüşmek üzere

Selametle…


Ali 2o1o

James Blund söylüyor sırf benim değil duvarında Nazende’nin asılı olduğu kalp kırıklıklarımla dolu odamın da ruhuna işliyor. kelimeleri renkli bir şiir gibi Goodbye My Lover. Birkaç gündür tepemde dolaşan ilham perimi incitmeden yakalamayı nihayet başardım. Kendisi Güz yapraklarından oluşmuş kanatlara sahip dolayısıyla yakalamak canını yakmadan onunla olmak çok zor. Ve ben Onun için sabrediyorum. Genelde Perşembeyi Cuma ya bağlayan geceleri odama misafir oluyor. Ranzanın köşesine oturuyorum ayaklarıma bakıyorum her zaman olduğu gibi yüzüne bakmaya çekiniyorum. Ve anlatmasını bekliyorum tek tük birkaç kelime sarf ediyor işte olduğu kadar.

Düşlerimi düşüreyim gözlerinizin önüne sizler düşlerimi okuyun. Şu sıralar muzdarip olduğum o kadar enteresan bir şey var ki eskiden o çok renkli oyun şimdilerde çok ciddi sıkıntılar yaratıyor desem yeridir. Evet şu sıralar artan baş ağrılarımın eşliğinde zihinsel başıboşluk yaşıyorum. Anlatılamaz bir grilikte yok oluyor partiküllerim sonra rengarenk dağılıyorlar anlamlı anlamsız kabuslar oluyor. Karşımda oturan muhatabım olan kişiyi dinliyorum her şey yolunda gibi bir şeyler anlatıyor. Oradan bu parayı almalıyız. Hesaplara dikkat etmeliyiz. Karşımdakinin dediklerini tekrarlıyorum ama bu kelimelerin anlamını bilmiyorum çok basit olağan bu kelimeler beynimde anlamsız bir karmaşaya neden oluyor. Sanki adım adım kumun içine gömülüyor gibiyim boğuluyor gibiyim. Kumun içinde kuru kuru ölüyorum. Gece hemen uyumadan önce uzandığım yatağın yeniden odamın içinde fırıl fırıl dönmesi de çabası. Yok yok yeniden deliriyorum. Belki de uzun süredir benden ayrılmış aklıma kavuşuyorum.

Sen Zenginiyim şimdi sensizlik dönemlerinde oluşturduğum senlerle dolu her tarafım Facebook ta bir grup var oldukça beğeniyorum paylaşımlarını. İnsan İnandığı şeyler uğruna muhteşem hatalar yapabilir diye bir göz atın derim.

Bu hafta hafta içinde bir anı dinledim senden ilk kez duymuştum ama yabancı değildim kelimelerine. Garip ki bu gece hissettim, yastığımdan sen kokusu geliyordu ruhuma dolanıyordu. Evet evet mükemmel bir hatırlayış eşsiz bir biliş hali sen kokuyordu yastığım. Ve ben senin kokunu sana yazmıştım.

Bir ayağı olmayan bir karınca varmış aşk ile yola çıkmış. Yare, dosta ulaşmak için, yolda gören karıncalar sen ne yapıyorsun bu tek ayağınla ulaşabilir misin demişler. O da aşk gibi bir cevap vermiş ulaşamasam da Yolunda ölürüm...

Ah o sokağın kulağı olsaydı da ayaklarımın yalvarışlarını duysaydı. Ne olurdu dönüp sarılabilseydim sana. Boynunda ağlasaydım.

Aşkın verdiği müzikle başladık aşkın verdiği müzikle bitirelim aynı gecede belki de yüz kez tekrarladı kendini Can Atilla – Aşk’ı Hürrem...

Haftaya Görüşmek Üzere..

Ben Hep buradayım...

Selametle...


Ali 2o1o

Ne söyleniyor. Nasıl Söyleniyor...

Nasıl da çarpıyor yüreğim bilsen tutmuyor dizlerim...

Gözlerin çarpar gözlerime Konuşamam...

Bu hafta Uzun süredir yazmadığım Enleri yazayım evet öneriler topluluğu yazıya hoş geldiniz.

Küçük Prens : Yıllar önce her neyse şimdi onca şeyi kaybettikten sonra bile yine aynı tadı aynı gezegende yaşatmayı başarabilen Küçük Prens Antoine de Saint Exupery’nin Mükemmel hayal gücü bütün bir haftada en önemli enimizdi. Hala yetişkin olmayı başaramamaktan, hala rakamlarla konuşamamaktan, hala mor panjurlu evi hayal etmekten, hesapsız bir dünyada hesapsız yaşamaktan kısacası içimdeki onca yıkıntıya rağmen, en zayıf noktam olan çocukluğumun yaşamasından dolayı mutluyum. Söylemeye korktuğum kendi ismini benim dilimde duyduğunda ürküp kaçacağından çekindiğim mutluluğu hissetmek gibisi yok. Küçük Prensin küçük gezegeninde istediğim vakit gün batımını izlemek.

Kafa Dengi : Bu hafta, hafta içinde aynı kanalda iki tane eşsiz yapımda olabileceğini kanıtladı bana 24 Kanalı. Gün içinde haber programları akşamları ise tematik film kuşakları ile oldukça seçkin bir kanal ama bu hafta içinde iki program vardı biri 6 Billion Others ( 6 Milyar Öteki ) ve bu haftaki konusu evrensel dillerden biri olan sevgi yakın zamanda vizyona girecek olan bir film de var bununla ilgili Başka Dilde Aşk diye. Belgesel izlenmeye değer olmuş tek kelimeyle. Aynı zamanda Cuma gecesi Kafa dengi adında bir muhabbet programı var ki ancak adı muhabbet ile açıklanabilir hem programın samimiyeti Hem de konukları Sadık Yalsızuçanlar programı çok güzel bir seyirlik haline getirmişti. Hele doğunun isyan halinin Hz. Ali ile eşleştirilmesi ve Zülfikarın Zahir’e Ve Batına bakan yüzlerinin konuşulduğu dakikalar mükemmeldi.

Solmaz Kamuran - Kiraze : Salt Mutsuzluk Kısacası katıksız Mutsuzluk. Yurtlarından çıkarılan bir etnik grup bir dine mensup olan insanlar bir hüzün yıllarca sabredilen zor ömür. Zamanın ve hayatın değişken bazen de kaskatı sabit sırlarıyla dolu tarihi bir roman. Kitabın birçok yerinde boğazınıza tıkanacak nefesiniz. Hele Raşel’in Moşe’ye Kavuştuğu an yok muydu?

Nazan Bekiroğlu – La (Sonsuzluk Hecesi ) : Sonsuzluk Hecesi Yok ile başlıyor ardından İlahe eklenip giden mükemmel bir öykü bir Nazan Bekiroğlu klasiği daha Yazıcının diliyle yazmalı aslında klasik etiketi az kalır açıklamak için. Yazıcı yazmış yine yazacağını. Cennetten kovulan ilk insanı Adem’i tarifsiz güzellik Havva’yı Teslimiyet adlı Habil’i Ateş yığını olan Kabil’i. Kitaplar vardır hani sizi bekleyen işte bu hafta kitaplar vardı beni bekleyen. La, Kiraze, Küçük Prens beni bekliyordu bu hafta.

Salyangoz : Aşk konuşulmadığında ete kemiğe bürünüyor. “Salyangoz” hafta içinde yayınladığım kısa filmden bahsediyorum. Bir kurban bayramında izlemiştim ilk olarak kaç yıl geçti aradan hatırlamıyorum. Çok beğendiğim bir filmdir. Hem kitaplar hem de Aşk var içinde daha ne olsun.

Feyruz : Le Beyrut deyip yak yık. Evet genelde kadın sesi daha bir etkiler beni Anaçlıkların damıdır? Bilmiyorum Ama kadın sesi insan ruhuna daha fazla yaklaşıyormuş gibi geliyor bana daha bir sırlı gizemli işte. Feyruz üç yıl önce durmadan dinlediğim şarkıları ile yeniden misafir oldu enteresan dünyama.

The Four Horseman : Beyaz At, Gri At, Kırmızı At Ve Siyah At Dünya üzerindeki katıksız gerçek bir mitos İronik…

Fondan Çalıyor Azam Ali – I am a Stranger in This World

Haftaya görüşmek üzere.

Ayakları az biraz yere basabilen bir serserinin deyimiyle

Selametle…


Ali 2o1o

Altın kafesine mahkum olmuş bir kuş gibi gördüğüm kabuslar var şu sıralar beynimin gizli dehlizlerinde kalbimin el değmemiş göze bulanmamış kimseye anlatılmamış, kimseciklerin elini dokundurmadığı acılarından sızıyor kederim. Hem ruhum hem bedenim iki gözümün kenarlarından süzülüyor iki ırmak çenemde buluşuyor doymuyorum doyamıyorum ağlamaya.

El ver kurtar beni. Gecenin bir vakti Kar durmak bilmiyor şen şakrak indiriyor melekler her bir tanesini. Aziz Cuma gecesi henüz bugün. Duaya kapaklandı içim yüreğim bu kadar kimsesiz hissetmemiştim nice zamandır. Kaç zamandır. Bastırarak söylüyorum zamanları. Nasıl bir yanılgıymış meğer hayat denilen Garip kuru şey. Yolda başlamadan kaybetmekmiş adı bazıları için hayatın ta kendisi. Ama melekler indiriyor işte bıkmadan usanmadan iki gündür ve şimdi bu gecenin dibinde bu saatler de devam ediyor.

Güle eğlene taşıyıcıları tarafından usul usul bırakılıyor yere eşsiz Mimarın inanılmaz şaheserleri her bir kar tanesi. Yukarıya çıktığınızda Seslerin sahibine Kelamın ezeline ulaştığınızda benim dualarımı da alır mısınız heybenize. Çok ihtiyacım var kimsesizim Ancak O olacaktır yardımcım. Bu dünyadaki hiçbir şey benim değil. Ben hiç kimsenin değilim. Yok herhangi bir el tutacak ısıtacak artık korkmamama sebep olacak. Yok bir göğüs yaslanıp ağlayacağım bir omuz. Hayatta hiç kimseyle ismimin önüne bir bağlaç koyulamıyor bunu öğreniyorum. Ve kader bunu gösteriyor Ayan Beyan.

Hiç kimseyim Hiç kimsem yok benim. Üvey öylesine yapıştırılmış ve idareten yaşanmış bir hayatın üvey taşıyıcısıyım. Kimsesizlerin Kimsesi yalvarıyorum. Ben güzelim güzellerden daha güzelim. İnsanım nihayetinde melek değil fakat yeri geldiğinde meleklerden daha yüksek seviyelerde. Güzelim çünkü Yaradanım sensin her şeyim sensin ve ancak sesimi sen işitebilirsin. İraden cümle iradelerin üzerinde ve ben kendi irademle kapına geldim ancak senden dilenirim. Pencereyi açıyorum soğuk doluyor ciğerlerime yardımcı olun diyorum. Kar yağıyor susuyorum.

Yarım yamalak alelacele içilmiş bir sigaradan sonra henüz başlığını koyamadan yazıyorum. Yazacağım çok iyi biliyorum. Güzel yazacağım ne yazdığımı bilmeden neye yazılacağımı bilemeden. Sesimi kelimelerimi Kainat üzerindeki tüm seslerin Sahibine emanet ediyorum ve öyle yazıyorum. Çünkü açıklanası her sırrın içinde sır var sırrın özünde. Sahih ve kadim her söylenenin ardında. Hakikatin var olduğu Sırlar içinde Artık kelimeleri sırra ortak etmek istemeden o çok güzel yazılacak yerleri sana bırakıyorum al kalemini sen yaz bu satırlara gözleri değen.


Kimim Kimsem yok benim. Hem bilen var mı ki ben kimim?

Bu arada bakıyorum dalya demişiz. Tam 100 olmuş sevgiliye gönderilmemiş mektuplar….

Haftaya Görüşmek temennisiyle

Serserinin Deyimiyle Selametle….


Ali 2o10