˙·٠•● Haftada Bir ●•٠·˙

Bir kaç saat sonra doktor gelip hiçbir şeyimin olmadığını söyledi ve annemi odasına çağırdı. Akşam eve geldiğimde annemin gözleri ağlamaktan şişmişti. Ne olduğunu sorduğumda, "Bir cenazeye gittim, çok etkilendim,"dedi.

Artık Nazlı ile hemen hemen her gün görüşüyorduk. Her geçen gün ona olan aşkım içimden taşacak gibi oluyordu. Eve erken döndüğüm bir gün misafirler olduğunu gördüm. kimse beni fark etmedi. Mutfağa gidip atıştırırken ister istemez konuşulanlara kulak misafiri oldum. Konu bendim ve annemin niye böyle üzgün olduğunu o an anladım. Meğer hastane, doktor hep bu yüzdenmiş. Meğer ben şizofreni hastasıymışım adını bile bilmediğim bu hastalık beni hayal dünyasında yaşamama neden oluyormuş. Misafirler gidene kadar ortaya çıkmadım Annem onları geçirince beni arkasında gördü ve "Bir şey duydun mu?" der gibi yüzüme bakıyordu. Ona, "her şeyi duydum," dedim. Kadıncağızın gözleri dolmuştu ve bana sarılarak ağladı. Ona üzülmemesini ve kendimi çok iyi hissettiğimi söyledim ama gerçekten korkmuştum. Bana arkadaşlarımı davet ettiğim gün hasta olduğumu anladığını söyledi. Annemin anlattığına göre benim hiç arkadaşım yoktu. Eve davet ettiğim kişiler tamamen hayal ürünüydü. Annemin hazırladığı sofrada sadece ben oturmuştum ve sanki arkadaşlarım varmış gibi saatlerce o hayali varlıklarla konuşmuştum. Hiçbir şey umurumda değildi. Her şey, bütün bir Dünya hayal olabilirdi ama ya Nazlı. Ya o da hayalse? Bu ihtimal beni delirtmeye yetiyordu. Annem birçok ilaç getiriyor ve bunların rahatlamam için olduğunu söylüyordu. Ama ben zaten rahattım. İşten ayrıldım ve aradan 3 gün geçtikten sonra dışarı çıktım. Her zaman gittiğimiz parka gittim. Arkadaşlar yine oradaydı. Aslında belki oradan hiç ayrılmamışlardı. Onlarla konuşurken parktaki diğer insanların alaylı alaylı güldüğünü fark ettim. O gülen insanlara,"Siz gerçek değilsiniz!" diye bağırdım.

Ama onlar sadece gülüyorlardı. Peşimi bırakmalarını söyledim. Nereye gidersem onlarda benimle beraberlerdi. İlaçlar beni iyice dağıtmıştı. Düşüncelerimi toplayamıyordum. Arkadaşlar da yavaş yavaş benden uzaklaşıyorlardı. Nazlı'yı aramaktan korkuyordum. Çünkü ararsam Nazlı diye birinin olmadığını anlayabilirdim. Bir gün dayanamayıp aradım ve her zamanki yerimizde buluştuk. Ona bir yandan başıma gelenleri anlatırken diğer yandan da çevredeki insanları süzüyordum. Yine bana gülmelerinden korkuyordum. Eğer bana gülüyorlarsa bu Nazlı'nın olmadığını gösterecekti. Evet çevredeki insanlar yine bana alaylı bakıyorlardı ama bu defa gülmüyorlardı. Nazlı olayı beni gün geçtikçe bitiriyordu. Bir gün anneme Nazlı'yı eve getireceğimi söyledim. Annemin gözleri kocaman oldu. Yine bir hayali eve getireceğimden korkuyordu. Ama ben kendime güveniyordum. Nazlı bir hayal değil gerçekti. Annem isteksiz olsa da benim ısrarımla kabul etti. Bir gün Nazlı'yla buluştuk ve ona ,"Seni biraz sonra anneme götüreceğim," dedim. Nazlı çok telaşlandı. Hazırlıksız olduğunu söyledi ama ben ısrar edince kabul etti. Artık geri dönüş yoktu. Biraz sohbetin ardından eve doğru yola koyulduk. Sokağa gelip eve yaklaştığımızda son bir kez kulağına eğilip "Seni çok seviyorum," dedim. Eve geldik, kapıyı çaldım. Annem kapıyı açtığında ben önden girip ayakkabılarımı çıkardım ve Nazlı'yı içeri aldım. Anneme bakıp gözlerimle Nazlı'yı işaret ederken kalbim duracaktı sanki. Annemin gözlerindeki yaşı görünce olduğum yere yığıldım. Demek yine hayaldi...Ama annemin ağzından çıkan şu kelimeler benim için o an bir dua kadar kutsaldı; "Hoş geldin, güzel kızım,,,"

Bu hafta bir alıntı yazdım aslında pek alışık değilim başka yazarların yazılarını yazmaya biraz edebiyat yönü olmayan gerçekliğe birkaç adım yakın bir yazıydı. Aslında dünyamızda pek gerçek realist bir yer değil Bayan Lazaros desem herhalde söz konusu söylevimin söylevden öteye gerçekliğe uzandığını algılayabilirsiniz. Henüz 30 larında şiirler yazan küçükken babasının intihar ederek kendisini terk ettiği bir kadın Sylvia Plath Bayan Lazarus adlı şiirinde şöyle söylüyor. Bir ölürüm ki cehennemden gelir gibi olurum./ Bir ölürüm ki adeta hakikaten Olurum./ Bu üçüncü sefer /Ne lüzumsuzluk/ On yılda bir imha…. diye dizeleri vardır tam 30 yaşında eşinin kendisini başka bir kadınla aldatması sonucunda zaten sağlam olmayan psikolojik yapısının derin çatlakları artık yıkılacaktır. Ve Sylvia ardında iki çocuğunu bırakarak dünyanın pek te alışık olmadığı bir tarz da intihar eder. O ardında bıraktığı ve kendisine Boşlukların kıskanarak yaslandığı. Gerçeksin sen adını verdiği erkek çocuğu Nick ( Nicholas ) ondan 46 yıl sonra geçtiğimiz hafta intihar etti dünya bir garip işte bilmem algılayabiliyormusunuz.

Yan tarafta Cüneyt Ergün Söylüyor 2OO4 yılında Fransız yapımı Jeux D'enfants ( Cesaretin Var mı ? ) adlı filmden toparlama güzel bir klip olmuş.. Filmde izlenmeli kesinlikle

Alish 2oo9

Nazende bir sevgidir o aslında. Hiçbir zaman adamakıllı konuşamazsınız açılamazsınız İstanbul a hep kırar kolunuzu kanadınızı. Ama bu dayanılmazlığı çeker kendine. Bu kendisine basleyipte tek kelime edemediğiniz kelimeler büyütür kalbinizde o şehri. İstanbul da asla yalnız değilsinizdir ama bu kadar yalnızlığı da hissedeceğiniz başka hiç bir diyar yoktur koca dünyada İstanbul gibi.

Soluk aldığınız yerin adı İstanbul ise eğer bir başkasınızdır aklınız hep bir kaç karış havadadır. Her an herşey olabilme ihtimaliniz vardır. İstanbul da her defasında farklı kapılarını açar size siz görmeseniz bile ve ancak bu kadar kesişebilir ve bütünleşebilirsiniz bir şehir ile. Yaşamınızı ancak bu kadar yaşıyor ve hayatta hissedebilirsiniz. Düşünsenize o kalabalık sokakta herhangi bir pencereden izliyorsunuz burnunuza yer yer baharat kokuları geliyor bir tarafa uzandığınızda bitmez bir çizgi gibi uzanıyor karışınızda. Sanki uzandığınızda ruhunuza kalbinize dokunacakmışsınız gibi hissedersiniz o kadar savunmasız yakalar ki sizi bir an gözyaşları içinde kalırsınız ve bir o kadar kalabalık yakalar ki kahkahalara boğulabilirsiniz aniden anlamsızca. Uyanmak istemezsiniz bir çok zaman kimseniz orada olmazsa bile sanki ardınızda bıraktığınız şehir size sizin dilinizden ağıt yakar gibi bakar. Ve başka hiç bir şehire bu kadar hüzünle bakamazsınız..

Yüzyıllardır hep bir başka olmuştur hep bir sevda hep bir acı ve acılardan doğan mutluluk huzur olmuş, huzur vermiş kendince. Kader olmuş adı bazen koca şehrin. Nicelerine umut kapısı olmuşken nicelerini yutmuştur. İki ayrı vazgeçilmez kılar belki hayatınızın bu yeknesak hali sadece İstanbul da yerli yerinde teselli de bulunur. Bir kadın gibidir nazlı şehir tam 32 sinde sanki onca acıdan aşktan arta kalan ve bütün güzelliği ve gücüyle ayaktaymış gibi dimdiktir. Tam 32 sinde ne çok genç ne de yaşlanmış bir silüeti vardır kendisinin olgun bir kadın ruhudur onda olan. Ulaşılmazdır hep hani kendi duvarları kendi sınırları vardır ve siz sadece ah çekersiniz ardından işte böylesine birşeydir İstanbul. Tariflerinize sığmaz genelde. Yürürsünüz caddelerinde sıcak bahar güneşi olmasa da bazen yakar içinizi buralar baharın sersem mutluluğu dökülür üzerinize ordan burdan. Yağmur yağmasa da sırılsıklam olursunuz hazan sarar dört bir yanınızı bu şehirde.

Eyüp tepesinden hüzünle izlersiniz bir vakit bakarsınız ve sadece kendinizin ve İstanbul un duyacağı tondan hıçkırırsınız yer yer. Ardından uzanıp karaköy iskelesinden vapura binersiniz o kalabalıkta boğulacakmış gibi olursunuz ama o kadar geçici bir histir ki bu iki kıtayı birleştiren deniz hemen bağrına alır kalbinizi birlikte çarparsınız. Bir bakmışsınız ki herşey tuz buz yok olmuştur sadece siz ve deniz kalmıştır. Az önce ağlayan koca adamdan eser kalmamıştır hani uzatıp simitlerinizi paylaşırsınız boğazın asıl sahipleriyle martılarla. Ve dönüp dalga geçersiniz kendinizle nasıl bir ruh nasıl bir kalbim var benim böyle iki saniye önce ağlayan ben değilmiydim ki şimdi bu derece huzurluyum. Ama hayır hayır bu benim karışıklığım değil ancak bu şehir yapabilir bunu diye uzun uzun izlersiniz yeditepeli aziz dostunuzu.

İstanbul hala sana ait kutsal bir gecede ay ışığı altında saçlarını taramak hayali vardır Yar'in.

Yazarım yazarım da bitiremem sevgililerimden İstanbul'u. Kimbilir ne zaman karşılaşacağız nasıl görüşeceğiz tam bilmiyorum ama buna inanıyorum O beni kabul edecektir.

Haftanın enlerine gelince. Nil'in son albümü gerçekten güzel dinlemelisiniz hele bir şarkısı var Yalnız Kalplerde Atar diye devam eden. Aslında zaten Nil'in özünde yaşlı bir kadın ( bu şarkı sözlerine yansımakta ) dışında şımarık bir kız ( bu yaşam tarzına ve hareket dolu kıpır kıpır şarkılarına yansıyor ) vardır şarkılarından bunu pekala anlayabilirsiniz. Bu hafta 2 filmimiz var bir Babel ( Babil ) 4 farklı ülkeden 4 farklı hayatın birbiriyle ilişkisi işlenmiş dramatik Alejandro Amenabar tadında bir film hala izlemeyenlere tavsiye ederim. Ve Eternal Sunshine Of The Spotless Mind ( Sil Baştan ) sondaki veda'ya ilişkinin kadın yüzünün tutunması - Yeni eski ilişkinin yeni başlangıcında sabrı telkin eden erkek yüzünün tutunması harikaydı. Hikayesi itibariyle zaten yeterince enteresan bir film edinilip izlenmesi gerekenler arasına yazmalısınız. Neyse en son muzicons sisteminin göçmesiyle ne yazık ki artık bol keseden müzik paylaşamıyorum ama yakın zamanda bu konuyu da halledeceğimden (yani buradan önerdiğim şarkıları burdan dinletme imkanı) eminim. Şimdi paylaşamasam da herkesin pekala ulaşabileceği bir şiirimiz var Rahmetle andığım son dönemlerde daha bir hayran kaldığım Cem KARACA baskın sesiyle başka bir ruh kattığı şiir İstanbul'u Dinliyorum

Bu hafta cumartesi gecesi yazıyorum ama yine pazartesi yayınlanacak yazım yani siz okuduğunuzda yazı biraz daha yaşlanmış olacak.

Bu hafta hafta içinde önemli bir olay var - 18 Mart - Çanakkale Geçilmez..

Çanakkale'de bir ulusun bir vatanın nasıl şahlandığını anlatmak benim haddime değil elbette

Orada o vadide Türk'ü de vardı Kürdüde Ermeni'si de oradaydı Çerkez'i de yani kültürler mozaiği ülkemiz orada omuz omuza çarpıştı.

Bir uzay bilimci şöyle der dünyaya açıklayamadığımız bazı gerçekler var mesela dünya dışında yaşayan canlılar da var haberi gibi. Ama açıklamamamızında adamadakıllı dayanakları ve gerekçeleri de var. Düşünsenize böyle bir durumda toplumlarda dünyalı olma bilinci oluşacak ve o zaman dünyamızın büyük devletleri hüküm aralıklarını kaybedecek.

İşte biz yani Türkiye orada Çanakkale'de Türkiye'li olduk elele savaştık. Ama ne gariptir ki tam 24 yıldır kardeş kardeşe savaşı yine biz yapıyoruz.

Evet anlaşıldığı üzere bu haftaki konu - Güneşi Gördüm -

Aslında yazının yani konunun çıkış noktası film le ilgili değil ama film de bu haftaya denk geldi gidip izledik iki arkadaşımla her ikisi içinde her türlü fedakarlığı yapacağımdan çok emin olduğum iki Kürt arkadaşımla. Kardeşlerimle.

Ülkenin en doğu şehirlerinden birinde yaşamam orada yaşayanların çoğunun kürt olmasına istinaden bu Cuma cuma namazında karşılaştıklarım çok farklı duygular yarattı içimde. Şehrin en büyük Camii nde namazdayım orada o kalabalıkta
İmam'ın Şehitler günü dolayısıyla hutbesi esnasında okuduğu o şiirin ( Mehmet Akif Ersoy ) çok derin bir sessizliği ve içten bir saygıyı Camii'nin koca kubbesinden yaydığını hissedebilir algılayabilirdiniz.

Bizler yıllardır hep bu topraklarda birbirimizi sevdik. Bazen yabancılaştık kırdık kalplerimizi ama hepimiz bu topraklarda doğduk bu yörelerdenmidir yaradılışımız gereği sıcakkanlılığımızla. Konuştuk zamanla kaynaştık uzaklaştık ama asla kopmadık kardeşleriz işte. Alevisiyle Türküyle Kürtüyle Çerkezi Zazasıyla. Ve bu bir kesin İslamiyet adlı dinin kardeşlik bilinci tuttu bir çok zaman bizleri bir arada. Varolmaması gereken bir savaş ülkemizi yıllar öncesine sürükledi. Ve hala devam ediyor. Yıllar öncesinden dünyanın süper güçleri arasında Avrupa'nın dizimizin dibinde yalvarmaya devam ettiği bir ülke olacakken biz birbirimizi öldürmekten kinden nefretten dolayı hep olduğumuz yerde kaldık Avrupanın bekleme salonunda haketmediğimiz şekilde bekletildik. Hala hastanelerimizde taburcu olamayan insanlar ve ölenler var ekonomik sıkıntılardan. Ve biz hala savaşıyoruz.

Mahsun Kırmızıgül'ün ilk filmini ta ki herkes unuttuktan sonra izlemiştim şaşırtmıştı beni bu film de ise daha yüksek performans beklerdim ne varki dokunduğu nokta bu ülkedeki herkes tarafından çekinilecek konuşulamayacak uçları olan bir taraftı ve sanki çok aceleci davranılmış ve bir çok hikaye anlatılmaya çalışılmış gibi. Mesaj kaygısı dolu hafif yer yer acı ve dramatize edilmiş bir filmdi - öneririm. En azından batıda doğulu olmanın ne anlama geldiğini nasıl yabancılaştırıldığımızı ülkemizi birçok insandan daha fazla sevmemize Türk olmamıza rağmen nasıl farklılaştırıldığımızı algılamak için bile olsa gidilip izlenmeli bu film.

Aslında siyasetin ilgi alanıma girmemesinden olsa gerek bu tür konularda yazmaktan pek te hoşlanmam ama yine de insan sormadan edemiyor hani neden savaşıyor biz kime karşı?Herkes bir kaç kelime etmiştir e hadi bende yazayım dedim...

Bu hafta şarkımız yok sessiz sedasız geçecek bir hafta olacak durup şehri dinleyelim...

Bu arada aynı anadan olmasakta orada bana sarılan sen bana gerçek kardeşimden daha kardeşsin...

Alish 2oo9